"Bukan masanya dia meninggalkan kita..."

Yasmin Ahmad tidak pernah mengenali saya, agaknya.

Saya menonton preview/tayangan amal filem Rabun (2003) di DBP dan itulah kali pertama saya mengenali beliau. Sebelum memberikan ucapan, beliau telah merakam gambar-gambar kami, "Ini [gambar penonton] sebagai bukti kepada Mak Inom yang saya dah bikin filem!" dan penonton pun tertawa kecil. "Wah! Pembikin filem indie mana pula ni!!!" getus hati kecil saya.

Hari-hari seterusnya adalah kehidupan malam di Jabatan Seni; Yasmin di Leo Burnett dan saya di Syarikat D. Untuk meredakan tekanan bekerja, adakalanya kami ber-'online'.

"Tak buat filem lagi ke?"

"Ada buat jugak."

"Bila nak buat 'blue' pulak? He he."

"Kalau I buat 'blue' - you jadi pelakonnya ek!"

"I kena pegang watak apa?"

"You jadi katil!" HA HA."

"HA HA HA. Siot 'ja!"

KOMA

Pada suatu hari, saya bengang sangat apabila Yasmin kata, "Lelaki Melayu tak okey! Itu sebab ramai perempuan Melayu cari... bla bla bla!". Dan, saya percaya, Yasmin pun bengang sangat apabila saya balas kata-kata beliau, "Perempuan Melayu pun ada yang tak okey! Jadi pengkid hapeee... bla bla bla!" Sejak hari itu kami tak ber-'online' lagi. Tetapi, pertelingkahan itu tidak pula sampai menyekat saya daripada menonton filem-filem beliau [kendatipun saya tidak berapa menggemari filem-filemnya yang lain sebenarnya].

KOMA

Saya SMS Ahmad Izham Omar, "Yasmin Ahmad meninggal?"

Izham menelefon saya dan-dan itu juga, "Helo Bro! Yasmin bla bla bla... Stop breathing bla bla bla... Damansara Specialist bla bla bla... koma!"

Yasmin Ahmad tidak pernah mengenali saya, agaknya [tetapi, filem Rabun tetap terkesan dan bertakhta di hati saya sampai bila-bila].

al=Fatihah!